بهـــــار تازه دمید، ای به روی رشــــک بهــــار      بیــــــا و روز مــــرا خـــوش کــن و نبید بیـــار

همــــی به روی تو مــــــاند بهـــــار دیبـــا روی      همـــی ســـلامت روی تـــو و بقــــای بهــــــــار

رخ تو بــــاغ مـــن اســـت و تو باغـــبان منـــی      مده به هیچ کس از باغ مـــن، گلـــــی، ز نهار!

 
به روز معــــرکه، بســـیار دیده پشـــــــت ملوک      به وقت حمــله، فـــراوان دریده صــــف ســوار

همیشـــــه عـادت او بــر کشــــیدن اســـــــــــلام      همیشـــه هـمـــت او نیســـت کــــــردن کفـــــــار

عطــــــای تو به هـمــــه جـــــایگه رسید  و رسد      بلنــد همـــت تــو بــر ســـــــــــپهر دایــــره وار

کجــــا تـواند گفـتن کــــــــــس آنچه تو کـــــردی      کجـــــا رســــد بر کــــــردارهــــای تو گفتــــار؟

تو آن شهی که تو را هر کجا شوی، شب و روز      همـــــی رود ظفــــر و فتح، بر یمین و یســـــار

خدایگان جهــــــان باش، وز جهـــــان برخــــور      به کــــام زی و جهـــــان را به کام خویش گذار