ای دیو ســــــپید پـــــای دربنــد! ای گنبــــــــــد گیتی! ای دماوند!
از ســـــــــیم به سر یكی كلهخود ز آهن به میـــــــــان یكی كمربند
تا چشــــم بشـــــــر نبیندت روی بنهفـته به ابـــــر چهــــــــر دلبند
تا وارهـــــی از دم ســــــــتوران وین مـردم نحــــس دیومـــــــانند
با شیر ســـــــــــپهر بسته پیمان با اختـر سعــــــــــــــد كرده پیوند
چون گشت زمین ز جور گـردون سرد و ســــیه و خمـوش و آوند
بنواخت ز خشـــــم بر فلك مشـت آن مشـــت تویی تو، ای دماوند!
تو مشــــت درشــــت روزگــاری از گردش قرن هـا پسافكــــــــند
نینی تو نه مشـــــــت روزگـاری ای كوه! نی ام ز گفته خرســــند
تــــو قلب فســـــــــرده زمینـــــی از درد ورم نمــــوده یك چند
تا درد و ورم فـــــــرو نشــــــیند كافور بـر آن ضـــــــــــماد كردند
شو منفجــــــــر ای دل زمـــــانه! وان آتش خود نهفـته مپســــــند
خامش منشین ســخن همی گـوی افسرده مبــاش خوش همی خند
پنهـــــان مكـــــــن آتش درون را زین ســــوختهجان شنو یكی پند
گــــــــــــــر آتش دل نهـفـته داری ســــوزد جانت به جانت سوگند
بر ژرف دهــانت ســـــــخت بندی بربسته ســــــــــــپهر زال پرفند
من بنــــد دهـــانت برگشــــــــــایم ور بگشــــــــایند بنــدم از بنـــد
از آتش دل بـرون فرســـــــــــــتم برقی كه بســـــــوزد آن دهانبند
من ایـن كنــــــــــــم و بـود كه آید نزدیك تو این عمل خوشــــــایند
آزاد شـــــــــــــوی و بـرخـروشی ماننده دیو جســـــــــــــته از بند
هـــــرای تـو افـكـــــــــند زلازل از نیشـــــــــــــــــابور تا نهاوند
وز بـرق تنــورهات بتــــــــــــــابد ز البـــــــرز اشـــــعه تا به الوندموضوعات مرتبط: شعر
