به حق نالم ز هجــــــــر دوست زارا       ســــــحرگاهان چــو بــر گلبن هزارا

قضــــــا گر داد من نســــــتاند از تو       ز ســــــوز دل بســـــوزانم قضــا را

چو عارض بر فروزی می بســـوزد       چــو من پروانه بــر گـردت هــــزارا

نگنجـــــــم در لحـد گــر زانكه لختی       نشــــــینی بـــــــر مزارم ســـوگـوارا

جهان این است و چونین بود تـا بود       و همچـــونیـن بــــود ایننـد یـــــــارا

به یك گردش به شــــاهنشـــاهی آرد       دهد دیهیم و تــــــاج و گوشــــــوارا

تو شـــــان زیر زمین فرسوده كردی       زمین داده مر ایشـــــان را زغــــارا

                             از آن جـــــان توز لختی خون رز ده

                                 ســــــپرده زیر پـــای اندر ســـــپارا