شب چو در بستم و مست از می نابش كردم       مــــاه اگــر حلقه به در كوفـت جوابش كردم

دیدی آن ترك ختـــــــا دشمن جان بود مرا ؟       گر چه عمری به خطـا دوست خطابش كردم

منزل مـردم بیگــــــــانه چو شد خانه چشــم       آنقـــــدر گریه نمـــــــــودم كه خرابش كـردم

شــــرح داغ دل پروانه چــو گفـتم بـا شمـــع       آتشــــی در دلـش افكنــــــــــدم و آبش كردم

غرق خون بود و نمی مرد ز حســرت فرهـاد       خواندم افسانه شــــیرین و به خوابش كردم

دل كه خونـــــابه غم بود و جگر گـوشه درد       بر ســـــر آتش جـــور تو كبـــــــــابش كردم

                              زندگی كردن من مـــردن تدریجـــــــــــی بود