ملک فـــرمـود تــــــا بنـــــــــواخـتندش به هـــــر گـــــــامی نثــــاری ساخـتندش
به هر نکته که خســـرو ســــاز مـی کرد جــوابــــی هـــــم به نکـته بـاز مــــی کرد
نخســـتین بـــار گـفـتـش : از کجـــــــایی بگفـت : از دار مـلـک آشــنـــــایــــــی
بگفت : آنجــــا به صنعت در چه کوشــند بگفت: انـده خــــرند و جـــــان فـروشــند
بگفـتا : جــان فـروشـــی در ادب نیسـت بگفت: از عـشـقـــبـازان این عجب نیسـت
بگفت : از دل شـــدی عاشــق بدین سان بگفت: از دل تو مـی گــــویی من از جان
بگفتا :عشــق شــیرین بر تو چـون است بگفت: از جــــان شـــــیرینم فــزون است
بگفتـــا: دل زمهـــرش کــــی کنــــی پاک بگفت : آنگه کـه باشــــــم خفته در خاک
بگفتا: گــــر خـــــرامـــی در ســــــرایـش بگفت : انـدازم ایـن ســـــــــر زیـر پایـش
بگفـتا : گــــــر نیــــــابی ســـــوی او راه بگفت : از دور شــــــــاید دیـد در مــــــاه
بگفتــــا: دوســتیش از طبــــــــع بگـــذار بگفت: از دوســـتان نـــایـد چنین کــــــار
بگفتا: رو صــــبوری کـــــن در ایـن درد بگفت از جان صـــــبوری چون توان کرد
بگفت: از صــــبر کردن کس خجل نیست بگفت : ار دل تـوانـد کـــــــــرد دل نیست
بگفت: از دل جـــــدا کن عشــق شـــیرین بگفتا: چون زیم بــــی جــــــان شــــیرین
بگفت: او آن من شــــــد زو مکــن یـــاد بگفت : این کـــی کند بیچـــــاره فرهــــاد
چو عاجـــز گشـت خســـــــرو از جوابش نیــــامد بیــش پرســــــیدن صــــوابش
گشــــــاد آنگه زبـــان چـون تیـــــغ پولاد نهــــاد المــــــاس را بـر ســـــنگ بـنـیـاد
که مـــا را هســـت کــــوهـی بر گــذرگـاه کـه مشـــکل مـی تـوان کـــردن بـدان راه
میان کــــوه، راهـــــــی کـنــــد بـــــــــاید چنــان آمـد شــــدن مــــــــــا را بشــــــاید
جـوابــش داد مــــــــــــرد آهـنـیـن چـنگ کـه بـردارم ز راه خســـــــرو این ســـنگ
گــر ایـن کـــــردم رضــــایم شــــه بجوید به تـرک شــــــــکر شـــــیرین بگــوید
چنان در خشـــم شــــد خســـرو ز فرهاد که حلقــش خواســـــت آزردن ز فـــــولاد
به تنـدی گـفت: آری شــــــــــرط کــــردم اگـر زین شــــرط بـر گــــــــردم نه مـردم
به کـــوهـــــی کـرد خســـــرو رهنـمونش که هــــــر کس خـواند اکـنون بیسـتونش
موضوعات مرتبط: شعر
