چـو پیـش آورم گــــردش روزگـــار نبــــــاید مرا پنـــــــد آموزگــــــار
چــو پیـکـار کیـخســــــــرو آمد پدید ز مـن جـــــادویـی ها بباید شـــــنید
بـدیـن داســـــتان در ببـــــــارم همی به ســـنگ اندرون لاله کــارم همی
کنون خـــامه ای یافتـم بیـش از آن کــه مغــز ســخن بافـتم پیـش از آن
ایـا آزمـون را نهـــــــــاده دو چشــم گهـی شـادمان و گهـی درد و خشـم
چنین بـود تــــا بـــود دور زمــــــان بـه نــوی تـو اندر شـــــگفتی ممان
یکی را هــمه بهـــره شهدست و قند تـن آســـانـی و نـاز و بخـت بلـند
یکی زو همه ســــــاله با درد و رنج شده ســـنگـدل در ســــرای سـپنج
چنیـن پروراند همـــــی روز گــــــار فــزون آمـد از رنگ گـل رنج خــار
نیابیـم بـر چــــــرخ گـــــــردنـده را نه بر کـــــار دادار خورشـــید و ماه
جهــــاندار اگـر چنـد کوشــد به رنج بتــــازد به کین و بنـــــــازد به گنج
همش رفت باید بـه دیگـــــر ســـرای بمــاند هـمـه کوشـــش ایـدر بجای
تو از کـار کیـخســــــــرو اندازه گیر کهـن گشـته کــــار جهــان تازه گیر
کـه کیــن پـدر بـاز جســـــت از نیـا به شـمشـیر و هـم چــاره و کیـمـیا
چنـیـن اســت رســــم ســـرای سپنج بـدان کــوش تا دور مــانـی ز رنج
موضوعات مرتبط: شعر
