خیزید و خز ‌آرید که هنگام خــــــزان است      باد خنک از جانب خـــــــــوارزم وزان‌ست

آن برگ رزان بین که بـرآن شاخ رزان‌ست      گویی به مثل پیـــــرهــــن رنگــرزان است

دهقـــــــان به تعجّب سر انگشــت گزان‌ست      کــــــاندرچمن و باغ نه گل ماند و نه گلنار

طاووس بهــــــــــاری را دنبــــــــال بکندند      پرش  ببــــــــریدند  و به  کنجــی  بفکندند

گویی به میــان بــــــاغ، به زاریش پسـندند      با او نه نشـــینند و نه گویند و نه خنــــــدند

وین پر نگــــــــارینش، بـر او بــــاز نبندند      تـــــا بگــــــــــذرد آذر‌مــــــه و آید آذار...

آنگــــــــــاه یكـــی ســــــاتگنی بــاده برآرد      دهقـــــان و زمــــانـــی به كف دسـت بدارد

بر دو رخ اورنگــش مـــــــاهی بنگــــــارد      عود و بلســــــان بویش در مغْْز بكــــــــارد

گوید كه مرا این مــــی مشـــــكین نگــوارد      الا كــــه خورم یاد شــــهـی عـادل و مختـار

ســــلـطان معـــظم ملك عــــادل مســـــــعود      كمتر ادبش حـــلم و فـــــروتر هنــرش جـود

از گوهر محمـــود و به از گوهر محمـــــود      چونـــانكه به از عــــود بود نایژه ی عـــــود

داده ست بدو ملك جهــــان خـــالق معــــــبود      با خــالق معـبود كســـی را نبود كـــــــار...